Κανείς δεν είναι μόνος

Κανείς δεν είναι μόνος. Επειδή όλοι είναι.

Ανούσιες συζητήσεις και γέλια και συναντήσεις και χειραψίες.

Πηγαίνεις σε καφέ και σε μπαρ και συζητάς. Ανταλλάσεις βλέμματα με  γνωστούς και αγνώστους. Οι φίλοι, σου γνωρίζουν φίλους. Και μιλάτε. Μιλάτε, μιλάτε. Για τον εαυτό σας, για τον εαυτό τους, για τους άλλους, για την κοινωνία- που δεν υπάρχει.

Και μετά τι; Μετά βγαίνεις απ’ το καφέ/μπαρ και είσαι πάλι μόνος. Όπως ήσουν και μέσα, αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνουν όλοι. Επιστρέφεις στο σπίτι σου ή πνίγεσαι σε δουλείες (ο τόνος εσκεμμένα έφυγε κατά λάθος στο -ί-) κι έτσι ξεχνάς για λίγο ότι είσαι μόνος.

Και τι βγαίνει απ΄ όλες τις συζητήσεις; Συναντιέσαι χωρίς να υπάρχει ουσιαστική συνάντηση.

Ο έρωτας. Ο Κορτάσαρ έγραψε ότι «κάνουμε έρωτα όπως δυο μουσικοί που συναντιούνται για να παίξουν μια σονάτα. Έτσι είναι: απ΄ τη μια μεριά το πιάνο, απ΄την άλλη το βιολί κι από τη συνεργασία τους ξεπηδάει η σονάτα, κατά βάθος όμως εμείς δεν συναντιόμαστε». Είναι όμορφη η σονάτα. Και;

Κανείς δεν δίνει δεκάρα για να σε συναντήσει πραγματικά. Και πώς θα το πετύχαινε, δεν γίνεται να σπάσει ο κλοιός της μοναξιάς που περιβάλλει την οντότητα του ανθρώπου. Η κοινωνία είναι μια ψευδαίσθηση.

Συζητήσεις, συναλλαγές, χαμόγελα. Χαμογελάς. Δεκάρα; Μα τώρα έχουμε ευρώ– για πόσο; Δεν βαριέσαι, δεν έχει σημασία.

Και τι έχει, άλλωστε.