Εκεί στη βρώμικη στάση του λεωφορείου που περιμένεις (προφανώς το λεωφορείο, αλλά μπορεί και όχι) και σ’ έχει τυφλώσει ο ήλιος -χαμογελάς που βιώνεις τη βλακεία που λένε οι γιαγιάδες και οι θείες και χαίρονται, «ήλιος με δόντια», βλέπεις έναν τύπο να περιφέρεται ανάμεσα στους υπομονετικούς (καταραμένε ΟΑΣΘ κ.τ.λ.) και να μιλάει μόνος του.
Οι ευγενικοί θα τον χαρακτήριζαν ηλικιωμένο. Ένας λοιπόν αλλόκοτος γέρος, πιθανότατα ημίτρελος, να μουρμουρίζει. Κανείς δεν του δίνει σημασία, όπως συνηθίζεται με του ‘τρελούς’, αλλά ξαφνικά αρχίζει να μιλάει πιο δυνατά και καθαρά:
«Τώρα δε ζητάτε εργασία. Ζητάτε απασχόληση. Απασχόληση για να αναπνέω. Ούτε να ζω, ούτε να πεθαίνω. Απασχολείσαι για να μην πεθάνεις. Αλλά δε ζεις». Και η κατακλείδα των (τρελών;) συνειρμών του: «Οι νέοι πρέπει να επαναστατήσουν».
Οι νέοι, κύριέ μου, έχουν υπολογιστές και τηλεοράσεις και καφετέριες και κλαμπ (σάντουιτς). Οι νέοι πρέπει να κοιμηθούν και ουδεμία σχέση έχουν με τον Τσε, όπως οραματίζεστε. Πηγαίνουν σε όμορφα καφέ και παραγγέλνουν τσάγια με περίεργα ονόματα: Κόκκινη Πλατεία, Αλεξανδρινή Συμφωνία, Τζέκινς Χαν και Κουρεμένο Αυγό.
Κι έπειτα πηγαίνουν στον καμπινέ, το μέρος, καλά ντε στην τουαλέτα (ε τι; Τόσο τσάι!). Κι εκεί στο ραφάκι βλέπουν ένα ορθογραφικό λεξικό της νεοελληνικής, ένα ρώσικο βιβλίο με αξιοθέατα κι ένα μαγειρικό, για τη σοκολάτα. Άντε πες εσύ σε τι θα μπορούσαν να χρησιμέψουν αυτά εκεί μέσα.
Το θέμα είναι ότι είδες τη σοκολάτα (το βιβλίο) και θυμήθηκες κάτι ωραίες καρδούλες παστούλες που είδες το πρωί στο ζαχαροπλαστείο. Καρδούλες; Σωστά, είναι του άη Βαλεντίνου σήμερα, σου διέφυγε. Ασχολίαστο, καλύτερα.
Δε χωράει λοιπόν καμία επανάσταση, κύριε τρελέ μου. Και είναι η ώρα για ύπνο. Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου