Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Θυμάσαι;

Θυμάσαι;
Μου 'δινες το χέρι ν' ανέβω στα βραχάκια, λες και δεν μπορούσα μόνη μου.
«Τα φιλιά σου μ' έκαναν να νιώσω όμορφα και οικεία»
«ΙΚΕΑ;»
Πάντα η ίδια ιστορία.
Εσύ να λες κι εγώ να ξε-λέω.
Εσύ να κάνεις ένα βήμα να με πιάσεις κι εγώ να ξεγλιστρώ με τρόπο απίθανο και μάλιστα με βήματα προς τα πίσω.
Εσύ να με κοιτάς στα μάτια κι εγώ να κοιτώ πίσω σου το ινδιάνικο άγαλμα και να λέω τι όμορφο μου είναι.
Εσύ να γελάς κι εγώ να χαμογελάω.
Εσύ να ρωτάς κι εγώ να μην απαντάω.
«Θα μ' αφήσεις να σου κάνω έρωτα για πάντα;»
«Τι εννοείς για πάντα;»
Έτσι, δυο λέξεις μόνο έλεγα, όσες χρειαζόταν για να χαλάσω τη στιγμή.
Γιατί; Γιατί σιγά να μην ήταν αληθινά. Γιατί σιγά μην άντεχα αν ήξερα ότι είναι ή ότι δεν είναι.
Υπεκφυγές.
Κι έπειτα φεύγω. Και ξαναγυρνώ. Και τα μπλέκω όλα και τα ξεμπλέκω.
Κι εσύ στωικά να τα δέχεσαι όλα και να με περιμένεις με ανοιχτή αγκαλιά.
Μα πόσο μ' αγαπάει, έλεγα.
Μα πόσο αδιαφορούσε, λέω.
Θυμάσαι;
Μου' δινες το χέρι ν' ανέβω τα βραχάκια, λες και δεν μπορούσα μόνη μου.
Όταν θέλησα να κατέβω, ξέρεις, δεν μπόρεσα μόνη μου κι έπεσα.
Αλλά πως να το θυμάσαι αυτό, δεν ήσουν πια εκεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου