Φιλί λεμόνι

Πάψε να ζεις με αναμνήσεις, ενθυμήσεις, υποκύψεις- μην υποκύψεις. 

Διότι η μια σκέψη φέρνει την άλλη και οι δυο το δάκρυ.

Και μπλα μπλα μπλα. Έτσι σου λένε. Έτσι έμαθες.

Δάκρυ, λυγμός, κλάμα. Κλάψε! Για κάτι που έζησες. Ξέσπασε.

Ονόμασε το πρόβλημά σου και βγες στο μπαλκόνι και φώναξε το- φυσικά όχι εν ωρα κοινής ησυχίας. Θες να θυμάσαι; Κάν'το. Κι  ασ' τους να λένε. 

 

Γιατί οι αναμνήσεις είναι το παρελθόν κι οι εμπειρίες μας και ειν' αυτές που μας δημιουργούν απ' την αρχή. Μην αρνείσαι αυτά που έζησες, μην αρνείσαι τον εαυτό σου. 

Αισθήσεις, αναμνήσεις.

 

Όσφρηση, αφή, όραση, ακοή, γεύση. 

 

 Η μυρωδιά του ελληνικού καφέ στο μπλε βάζο

Η αίσθηση της αγκαλιάς μ' έναν αγαπημένο που δε σμίξατε για μέρες

Η εικόνα ενός παιδιού να γελά με δακρυσμένα μάτια 

Ο ήχος της βροχής ένα χειμωνιάτικο απόγευμα

Και η γεύση του φιλιού του, φιλί λεμόνι...