Ψέματα λένε

«Γειά, τι κάνεις;», «καλά, εσύ;». Πριν καν προλάβεις να ολοκληρώσεις τη λέξη «εσύ» ο ευγενικός φίλος που μόλις σε χαιρέτησε έχει ήδη απομακρυνθεί κοντά στα δύο εκτάρια. Μερικές φορές που θα τύχει να' ναι στις καλές του, ίσως μουρμουρίσει μέσα απ' τα δόντια του ένα «καλά κι εγώ», το οποίο πιο πιθανό είναι να ακούσει ο πλανόδιος πωλητής λαχανοκόφτη – βλέπω πολλούς τώρα τελευταία, παρά εσύ. 

Αλλά μην παραπονιέσαι. Κι εσύ λες πως είσαι καλά χωρίς να είσαι. Έπειτα έρχονται τα γενέθλιά σου. «Χρόνια πολλά». Κι εσύ να ευχαριστείς.
 Τώρα πια δεν έχεις μόνο τις θείες που σε ζητούν στο τηλέφωνο- αφού πρώτα μάθουν όλα τα κουτσομπολιά απ' τη μαμά, για να σου ευχηθούν και να ρωτήσουν πώς τα πας με τη σχολή. Βέβαια πάντα τους διαφεύγει σε ποια ρημάδα σχολή είσαι.
 Τώρα, αγαπητέ μου, έχεις και το facebook. Γιατί, άντε, με τα τηλέφωνα την ψιλοέβγαζες. Τη μία έλειπες, την άλλη ήσουν στο μπάνιο. Εδώ σε θέλω όμως, στο facebook! Αλλά μην παραπονιέσαι. Κι εσύ εύχεσαι πού και πού από υποχρέωση.  

 Μετά λοιπόν σε αγαπάνε. «Σ' αγαπώ», σου λένε, «Σε πιστεύω». «Κι εγώ σ' αγαπώ», λες, και μερικές φορές μπορεί και να το πιστεύεις.
 Μα δεν το σκέφτεσαι και πολύ, δεν έχει μεγάλη διαφορά. Απλά το λες, όπως απλά στο λεν', και όλα κυλούν αργά απλώς για να κυλούν, κι όταν το συνειδητοποιείς είναι αργά. Όμως δε φταίνε αυτοί που απουσιάζουν όντας παρόντες, αυτοί σ' αγαπούν.

 Αλλά να παραπονιέσαι. Ψέματα λένε, που είπε και ο Παύλος...